Αγαπημένη Βαρκελώνη,

Φτάσαμε στο ευήλιο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης το οποίο χαζεύαμε για αρκετή ώρα όσο πηγαίναμε να πάρουμε τις βαλίτσες. Ίσως η τελευταία φορά που ταξίδεψα με παραπάνω βαλίτσα από την χειραποσκευή. Ξέραμε ήδη ότι δεν έχει μετρό από το αεροδρόμιο για τη Βαρκελώνη οπότε κατευθυνθήκαμε προς το σταθμό των λεωφορείων. Υπήρχε ήδη express bus για το κέντρο της πόλης που κόστιζε περίπου στα 9 ευρώ. Όσο ψαχνόμασταν για το που θα μπορούσαμε να βγάλουμε εισιτήρια και μοιάζαμε χαμένοι, μία Ισπανίδα μας ρώτησε αν χρειαζόμαστε βοήθεια. Με χαρά μας είπε ότι υπάρχει αστικό λεωφορείο με περίπου 2 ευρώ εισιτήριο το οποίο μας πάει στην Placa d’Espanya. Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω πως, από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο αεροδρόμιο ένιωθα ότι άνηκα εκεί. Χαζεμένος κοίταζα έξω από το παράθυρο, περνώντας το Πανεπιστήμιο και το εργοστάσιο της Damm. Η Placa εκείνη την Κυριακή είχε πάρα πολύ κόσμο καθώς είχε μόλις τελειώσει μαραθώνιος που γινόταν για καλό σκοπό σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης. Όλοι φορούσαν τα ροζ μπλουζάκια του αγώνα. Με ευκολία βγάλαμε τα εισιτήρια του μετρό, τα οποία τα είχαμε κλείσει από το ίντερνετ από πριν για όλες τις μέρες που θα βρισκόμασταν στη Βαρκελώνη, πήραμε χάρτη για το μετρό και κατευθυνθήκαμε προς το δωμάτιο που είχαμε κλείσει. Προσωπικά μου έκανε εντύπωση ότι η κάθε ανταπόκριση διαφορετικής γραμμής δεν είχε καμία καθυστέρηση και όπως καταλάβαμε αργότερα δεν ήταν τυχαίο αλλά είναι σχεδιασμένο έτσι. Το διαμέρισμα που είχαμε κλείσει ήταν πραγματικά τέλειο, μεγάλο, ανακαινισμένο, με μεγάλα παράθυρα, ξύλινο πάτωμα και ένα τεράστιο μπάνιο.

Αφήσαμε βαλίτσες, τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια, πήραμε τα backpack μας και φύγαμε για το κέντρο, Placa Catalunya. Η σύγκριση με την Ελλάδα από άποψη καιρού και κόσμου (στα θετικά αυτού) ήταν άμεση, όντως μοιάζουν αρκετά. Οι άνθρωποι ήταν έξω με τα κοντομάνικά τους, ήταν φασαριόζοι, υπήρχε ζωή. Η Placa Catalunya βρίσκεται στην αρχή της Las Ramblas, ενός τεράστιου πεζόδρομου στο κέντρο της Βαρκελώνης. Υπήρχαν μαγαζιά για ψώνια, φαΐ, ποτό σε όλο το μήκος της όπως επίσης και το Font de Canaletes, μία πηγή με 4-5 βρύσες που έχει μαγικές ιδιότητες! Ο μύθος λέει ότι όποιος πιει από εκεί θα ερωτευτεί την Βαρκελώνη και θα ξαναγυρίσει, δεν ξέρω για τους υπόλοιπους αλλά το ξόρκι σε μένα έπιασε. Στη συνέχεια χαθήκαμε στα κάθετα στενά της Las Ramblas. Βρήκαμε ένα τελειώς random εστιατόριο για φαγητό, αφού ήταν ήδη μεσημέρι. Ό,τι κι αν πήραμε (τίποτα το παραδοσιακό) είχε γαρνιτούρα κόκκινη πιπεριά που ήταν ασυνήθιστο. Η μπύρα μας; Πάντα Estrella. Όλη η Βαρκελώνη πίνει τη συγκεκριμένη μπύρα αφού είναι γέννημα θρέμα της.

Το πρόγραμμά μας περιείχε το Montjuic σαν πρώτη στάση. Περπατήσαμε και στην ουσία “σκαρφαλώσαμε” αρκετά σκαλιά, δεν θέλαμε να πάρουμε τότε λεωφορείο, για να πάρουμε το τελεφερίκ να ανεβούμε στο Montjuic, έναν λόφο το οποίο έχει ένα κάστρο το οποίο έχει θέα όλη την πόλη. Δυστυχώς δεν προλάβαμε το ωράριο για να το επισκεφτούμε και εσωτερικά, όπως περπατήσαμε στο πάρκο που είχε γύρω του, όπου μπορούσες να κάνεις τοξοβολία δίπλα στο μεσαιωνικό αυτό κάστρο. Στις πρόποδες του λόφου υπάρχει το Ισπανικό Χωριό το οποίο καμιά από τις μέρες δεν καταφέραμε να πάμε, όμως σίγουρα είναι must στο επόμενο ταξίδι μου.

Στο δρόμο του γυρισμού πήραμε λεωφορείο, αφού ήδη από την πρώτη μέρα καταφέραμε να κουραστούμε. Η αλήθεια είναι δεν ψαχτήκαμε πολύ για το τι θα φάμε, Burger King – Las Ramblas, η πρώτη φορά που έτρωγα wooper. Αλλά επειδή η νύχτα δε τελειώνει στη Βαρκελώνη αν δεν πιεις μπύρα, πήγαμε σε ένα κοντινό μαγαζί που δεν θυμάμαι καν το όνομά του. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι εκείνη τη νύχτα τη γνώρισα, την τελειότερη μπύρα που χω πιει, Voll Damm! Καπνιστή με πλούσια γεύση και άρωμα. Και ήταν και η μόνη μπύρα που προσωπικά έπινα τις υπόλοιπες μέρες στη Βαρκελώνη. Γυρνώντας στο διαμέρισμα, έκλεισε η πρώτη μέρα.