Αγαπημένη Βαρκελώνη,

Η δεύτερη μέρα είχε ήδη ξεκινήσει και βρισκόμασταν μπροστά από μία βιτρίνα ενός συνοικιακού φούρνου προσπαθώντας με τη γλώσσα του σώματος και μόνο να συνεννοηθούμε με τη γλυκύτατη υπάλληλο, μιας και τα μόνα που ξέραμε στα Ισπανικά ήταν Hola, Gracias, Buenos Dias και εκείνη στα αγγλικά τα Hi και Thank you. Η αλήθεια είναι ότι δεν δυσκολεύτηκε καμιά από τις δύο πλευρές, καθώς στη Βαρκελώνη πάντα ήθελαν να σε εξυπηρετήσουν και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να γίνει αυτό. Ο προορισμός μας ήταν η Placa de l’ Angel, ακριβώς στο σταθμό Jaume της κίτρινης γραμμής του μετρό, όπου εκεί ήταν η αφετηρία για το Free Walking Tour στο κέντρο της πόλης.

Όταν φτάσαμε ψάξαμε αμέσως για την κόκκινη ομπρέλα, όπου κρατούν οι ξεναγοί, και ενσωματωθήκαμε στην αγγλική ομάδα γύρω από τον ξεναγό μας τον Leon, ο άνθρωπος που παίζει σημαντικό ρόλο στο γιατί είμαι τρελαμένος με τη Βαρκελώνη εκτός του ότι είναι πανέμορφη! Ο Leon είναι ένας Άγγλος ο οποίος βρέθηκε στη Βαρκελώνη λόγω της κοπέλας του που του έκανε δώρο το ταξίδι του Αγίου Βαλεντίνου. Στη συνέχεια, γυρίζοντας στην Αγγλία πούλησε ό,τι είχε και αυτός και η πλέον γυναίκα του και μετακόμισε μόνιμα στην πόλη που αγάπησε, ένα τριήμερο, του Αγίου Βαλεντίνου. Κι αν ακόμα τα παραπάνω δεν μας είχαν πείσει για το πόσο πάθος έχει καθημερινά για τα στενά που περπατάει, για την ιστορία που αφηγείται και για το πόσο του αρέσει συνεχώς να ανακαλύπτει οι επόμενες τρεις ώρες μαζί του μας το απόδειξαν.

Η πρώτη στάση του τουρ ήταν ο προαύλιος χώρος του Μουσείου Ιστορίας, όπου το κτίριο που στεγάζεται ήταν το κτίριο που μπήκε ο Κολόμβος να ζητήσει χρηματοδότηση για το ταξίδι του στις Ινδίες όπου όπως ξέρουμε πήρε αρνητική απάντηση και τελικά χρηματοδοτήθηκε από τη Μαδρίτη. Αυτό είναι ένα δείγμα από τις λάθος αποφάσεις που έχει πάρει η Καταλονία στο πέρασμα του χρόνου και πραγματικά είναι πολλές, από τη μη χρηματοδότηση του Κολόμβου μέχρι τις συμμαχίες που έκανε σε κάθε πόλεμο αφού πάντα έπαιρνε το μέρος του ηττημένου. Η Βαρκελώνη αυτή τη στιγμή φωνάζει υπέρ της ανεξαρτησίας της, όλα τα μπαλκόνια έχουν κρεμασμένες σημαίες της Καταλονίας, από τις μοναδικές σημαίες που έχουν δημιουργηθεί από αίμα, η πρώτη γλώσσα στις πινακίδες είναι τα Καταλανικά μετά τα Ισπανικά και τέλος τα Αγγλικά. Δεν ένιωσα στιγμή ότι βρίσκομαι στην Ισπανία. Τελευταίο παράδειγμα είναι ότι κάθε φορά στο 17.14 λεπτό σε κάθε εντός έδρα αγώνα της Barcelona F.C. στο Camp Nou όλο το γήπεδο υψώνει Καταλανικές σημαίες και φωνάζει “In – Inde – Independencia”, καθώς το 1714 ήταν ο τελευταίος χρόνος που η Καταλονία ήταν αυτόνομη.

Ο Leon μας παρακίνησε να ακολουθήσουμε το γοργό βάδισμά του καθώς δεν ήθελε να μπλέκει μαζί με το Ισπανόφωνο γκρουπ σε κάθε στάση και επίσης ήθελε να μας δείξει και δικά του πράγματα που είχε ανακαλύψει, όπως ένα γκράφιτι με ανθρωπόμορφους λαγούς χαμένο μέσα στα στενά της Γοτθικής Συνοικίας (Barri Gotic). Το Barri Gotic ήταν ο κύριος προορισμός μας και αποπροσανατολιστίκαμε τελείως στα ακανόνιστα στενά του,περάσαμε από τον Καθεδρικό, την εκκλησία της Αγίας Άννας, το ορφανοτροφείο όπου η serial killer Enriqueta Martí έβρισκε τα θύματά της και από το σπίτι όπου έμενε ο Πάμπλο Πικάσο πριν αυτοεξοριστεί όταν την εξουσία ανέλαβε ο Φράνκο. Ενδιάμεσα κάναμε μια στάση ώστε να πιούμε μια μπύρα, η ώρα ήταν 11.38 το πρωί, γιατί αυτή είναι η Βαρκελώνη!

Τελευταία στάση στο περίπου 3ωρο περπάτημα ήταν το Fossar de les Moreres (Grave of the Mulberries), δίπλα στην Santa Maria del Mar, μία πλατεία όπου καίει συνεχώς μία δάδα χτισμένη ακριβώς πάνω από το νεκροταφείο των τελευταίων που αμύνονταν στην πολιορκία της Βαρκελώνης το 1714. Κάθε χρόνο, στις 11 Σεπτεμβρίου, στην Εθνική μέρα της Καταλονίας παρελαύνουν εκατοντάδες χιλιάδες (1.2 εκατομμύρια το 2015) άνθρωποι μπροστά από αυτήν την πλατεία. Ο Leon μας αποχαιρέτησε με ένα δικό του ποίημα που είχε φτιάξει για το τουρ και τη διαδρομή που ακολουθεί και στη συνέχεια έριχνες στην τσάντα του αν ήθελες όσο νόμιζες ότι άξιζε αυτό που μόλις έζησες.

Ενθουσιασμένοι από τα πόσα μάθαμε και είδαμε βρεθήκαμε στην αρχή της Las Ramblas και αμέσως θυμηθήκαμε τι είχαμε ακούσει πριν λίγη ώρα: Στο τέλος της Las Ramblas υπάρχει το δώρο της Μαδρίτης προς τη Βαρκελώνη, το άγαλμα του Κολόμβου και ταυτόχρονα το μοναδικό που αντί να δείχνει προς την Αμερική δείχνει προς την Ινδία με σκοπό να χλευάσουν τους Καταλανούς. Κατεβαίνοντας στρίψαμε δεξιά και ακολουθήσαμε τη μυρωδιά και βρεθήκαμε μπροστά στην La Boqueria, “κάτι σαν τη Βαρβάκειο” είχα γράψει στις σημειώσεις μου όταν το προγραμμάτιζα – πόσο λάθος ήμουν. Στην Boqueria μπορείς να βρεις τα πάντα, η συμβουλή μου είναι να είσαι πεινασμένος, από φρούτα που δεν ήξερες ότι υπάρχουν σε αυτόν τον πλανήτη σε σφολιάτες με το κιλό, από jamon και τυρί σε χωνάκι μέχρι κάθε είδους θαλασσινό, από φρέσκους παγωμένους χυμούς μέχρι την διάσημη Paella και τέλος πολλά γλυκά. Δοκιμάσαμε ό,τι περισσότερο μπορούσαμε χυμούς, ένα περίεργο φρούτο που ούτε που έμαθα ποτέ το όνομά του, χυμούς και προφανώς παέγια με κοτόπουλο (δεν είμαι φαν των θαλασσινών) που όπως πάντα τη συνδυάσαμε με μπύρα.

Στη συνέχεια, καθώς ο ήλιος έφτανε προς τη δύση του, κατευθυνθήκαμε προς το Parc de la Ciutadella που βρίσκεται ανάμεσα στις εστίες του πανεπιστημίου, το κοινοβούλιο της Καταλονίας, το ζωολογικό κήπο και το Barri Gotic. Το πάρκο είναι μια πανέμορφη πράσινη έκταση στη μέση της πόλης που περιλαμβάνει ένα μεγάλο συντριβάνι στο Cascada Monumental, ένα κτίσμα με χρυσά αγάλματα βόρεια του πάρκου, και στη μέση μια λίμνη για βαρκάδα δίπλα στις πάπιες και χήνες που ζουν εκεί. Η βόλτα στο πάρκο είναι η απόλυτη επιλογή για να αποφορτιστείς από την μέρα σου, να πάρεις ένα βιβλίο και να ξεκουραστείς σε ένα από τα πάρα πολλά παγκάκια του.

Για τη νύχτα είχαμε αποφασίσει να κάνουμε το Tapas Tour από την ίδια εταιρεία, το οποίο ήταν επί πληρωμή. Η αλήθεια είναι ότι δεν ενθουσιαστήκαμε πολύ, σε σημείο του ότι βαρεθήκαμε, καθώς τα tapas (μικρά μεζεδάκια μαζί με την μπύρα) είναι περισσότερο διαδεδομένα στην υπόλοιπη Ισπανία και έτσι δεν υπήρχε πολύ ποικιλία. Οι περισσότεροι από εμάς ήταν υπερενθουσιασμένοι από το πρωινό τουρ και είχαν μεγαλύτερες προσδοκίες για το βράδυ και για αυτό απογοητεύτηκαν. Όμως είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να γνωρίσεις κόσμο ειδικά αν ταξιδεύεις solo και να δοκιμάσεις μερικά από τα tapas. Όταν φύγαμε αποφασίσαμε να μην κλείσουμε έτσι τη νύχτα μας οπότε βρεθήκαμε σε μια μπυραρία όπου έπαιζε ροκ μουσική και ήπιαμε την τελευταία μπύρα της ημέρας, είχαμε χάσει το μέτρημα!