Πολυαγαπημένο ηλιόλουστο Αλικάντε (Alicante),

Δεν ξέρω αν υπάρχουν ακριβώς οι λέξεις που χρειάζονται για να σε περιγράψω. Όμως θα προσπαθήσω, παρόλο που αυτό το γράμμα το έχω σβήσει και ξαναγράψει πολλές φορές.

Στην αρχή ένιωσα σαν να ήμουν σε χωριό, όχι από την άποψη μεγέθους, αλλά από την αύρα σου και τους ανθρώπους. Όλοι μας ψάχνουμε την φιλοξενία και την ηρεμία που υπάρχει στα χωριά, τους ανθρώπους, που σου λένε με ένα χαμόγελο καλημέρα και ας μην σε έχουν ξαναδεί ποτέ. Ακριβώς αυτό είσαι εσύ!

Έχοντας μεγαλώσει δίπλα στη θάλασσα, το λιμάνι σου κι η παραλία σου ήταν αυτό που με έκανε να νιώσω αμέσως οικεία. Και το βράδυ μου πρόσφερες απλόχερα ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά ηλιοβασιλέματα που έχω ζήσει.

Τα κτίρια σου, στο χρώμα της άμμου με αραβικές αναφορές υπενθυμίζουν ότι βρίσκεσαι στο Νότο της Ευρώπης. Και πάνω από όλα, το Castello σου που έχει θέα όλη την έκτασή σου.

Και κάπου εκεί, λίγο πριν την κορυφή του κάστρου σου, αλλά όχι τόσο κάτω για να συνδέεται με την υπόλοιπη πόλη, βρίσκεται η απόδειξη γιατί Ιταλοί, Έλληνες και Ισπανοί νιώθουμε τόσο σαν το σπίτι μας και στις 3 χώρες.

Υ.Γ. Το πόσο ήσυχο είσαι το πρωί δεν με έκανε ποτέ να φανταστώ πόσο τρελό, ξέφρενο party animal είσαι βράδυ Παρασκευής και όλο το Σάββατο. Το nocheo και το tardeo σου, δηλαδή το ατελείωτο bar hoping σίγουρα μου χει μείνει αξέχαστο!